Στη ζωή, πολλές φορές, αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε κάτι καινούργιο, βάζουμε σκοπούς, όνειρα που έχουμε, και οι περισσότεροι από εμάς ξεκινάμε με ενθουσιασμό. Οργανώνουμε τις ιδέες μας, φτιάχνουμε πλάνα, και φυσικά αν μας το επιτρέπουν οι συνθήκες (οικονομικές, κοινωνικές, φυσικές κλπ), δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό και αφιερώνουμε χρόνο και ενέργεια. Κάποιοι από εμάς ξεκινάμε μια νέα δουλειά, ένα χόμπυ, ένα καινούργιο διατροφικό πρόγραμμα προκειμένου να απαλλαγούμε από τα περιττά μας κιλά, άλλοι προσπαθούμε να διακόψουμε βλαβερές συνήθειες όπως το κάπνισμα, ότι ονειρεύεται και επιθυμεί κανείς για τη ζωή του.
Όταν αποφασίζουμε να υλοποιήσουμε ένα όνειρο μας, είναι πολύ πιο εύκολο, και παίρνουμε περισσότερη δύναμη, όταν έχουμε κάποιον στο πλευρό μας να μας συμπαρασταθεί. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να είναι το έτερον μας ήμισυ, κάποιος από το οικογενειακό μας περιβάλλον, ένας φίλος, συνάδελφος, ή ακόμη κι ένας γνωστός ο οποίος έχει το ίδιο όνειρο με εμάς. Στις ημέρες μας υπάρχουν στο διαδίκτυο ιστότοποι, όπου άνθρωποι υποστηρίζουν και βοηθούν ο ένας τον άλλο, από το πιο απλό μέχρι το πιο πολύπλοκο θέμα.
Τι συμβαίνει όμως όταν είμαστε ολομόναχοι, ή ακόμα πιο δύσκολο, όταν έχουμε εξωτερική αντίσταση και δεχόμαστε αρνητισμό, πίεση και γενικά όταν κανείς δε συμμερίζεται τα ονειρά μας και τις αποφάσεις μας;
Ο σκοπός, τότε, φαντάζει πιο δύσκολος, έτσι δεν είναι; Κάποιοι από εμάς έχουν πολύ δύναμη και αντιμετωπίζουν όλες τις δυσκολίες με αισιοδοξία. Στους περισσότερους από εμάς, όμως, δημιουργείται ένα εσωτερικό κλίμα ηττοπάθειας, εκνευρισμού, στεναχώριας, μιζέριας και γενικά αρνητισμού. Συμβαίνουν τότε πολλά πράγματα. Ένα από αυτά είναι η αναβολή των σχεδίων μας και η απογοήτευση. Ένα άλλο είναι η επιθετικότητα προς τους γύρω μας, και αυτό εκφράζεται με τη μορφή θυμού, παραπόνου, μουρμούρας. Τόσο καταστρεπτικό για τις σχέσεις μας και την εσωτερική μας γαλήνη και ισορροπία.
Δε ξέρω πως νοιώθετε γι'αυτό, αλλά προσωπικά, έχω εμπειρία από τέτοιου είδους καταστάσεις. Και υπάρχει μεγάλη εσωτερική αντίσταση και διχασμός, το μυαλό και τα συναισθήματα γίνονται ο μεγαλύτερος εχθρός του εαυτού μας. Αντί να βυθιστούμε στην αυτολύπηση και στην εσωτερική ανούσια φλυαρία, γιατί να μην δούμε αυτήν την αντίσταση σαν μια ωραία ευκαιρία να μάθουμε πράγματα για τον εαυτό μας, πως λειτουργούμε, τι σκεφτόμαστε, τι όρια βάζουμε στα όνειρα μας, ποιοί είμαστε αληθινά και τι θέλουμε από τη ζωή μας. Αν θέλουμε να είμαστε η αυτολύπηση και η μιζέρια, ας παραμείνουμε όπως είμαστε, δικαίωμα μας. Αν όμως θέλουμε να επαναστατήσουμε σε όλους και σε όλα και να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, ας γίνουμε σιωπηλοί ερευνητές του εαυτού μας.
Έστω λοιπόν ότι είμαστε εντελώς μόνοι στον αγώνα μας. Ας εξετάσουμε ψύχραιμα την καταστασή μας. Ωφελεί πουθενά η στεναχώρια και οι ατελείωτες ώρες παραπόνου; Εφόσον είναι κάτι που δεν μπορούμε να αλλάξουμε γιατί να μην πολεμήσουμε τις αρνητικές σκέψεις και τα βλαβερά αρνητικά συναισθήματα, να πάρουμε βαθιές ανάσες και να δώσουμε ενέργεια στο σκοπό μας, όσο μεγάλος και μικρός είναι αυτός, όσο κι αν τον βλέπουνε οι άλλοι ακατόρθωτο, ανούσιο. Η ζωή είναι δική μας στο κάτω κάτω, και όχι του συντρόφου μας, της οικογένειας μας και του φιλικού μας κύκλου. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι όλοι οι σκοποί είναι ωφέλιμοι για την προσωπική μας ανάπτυξη. Αλλά αν το όνειρό μας δεν περιέχει κακή θέληση για τους γύρω μας, ποιός μπορεί να μας πει ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε; Μόνο ο εαυτός μας σωστά;
Μπορεί να σκεφτεί κανείς ότι είναι πολύ εγωιστικό να μη σε νοιάζει τι λένε οι άλλοι. Δεν εννοώ να μην ακούς συμβουλες και να γίνεις ξεροκέφαλος. Αυτό που προσωπικά θεωρώ εγωιστικό είναι να μη σέβεσαι τον εαυτό σου και να γίνεσαι έρμαιο των ψυχολογικών καταστάσεων των ανθρώπων γύρω σου. Να μην παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου. Να μην επαναστατείς στον εαυτό σου. Πολλά λέγονται για την επανάσταση και οι περισσότεροι από εμάς φανταζόμαστε πορείες και συγκρούσεις. Γιατί να μην ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας; Μόνο αυτόν μπορούμε να αλλάξουμε κανέναν άλλο. Εγωιστικό είναι να θες να σε ακολουθούν και να σου "χαιδεύουν τα αυτιά", να σκέφτεσαι όλη μέρα και νύχτα τις αποτυχίες σου και τα λάθη σου. Ας μάθουμε από τα λάθη μας κι ας κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Ας βάλουμε τέλος στην αυτολύπηση και στις αδυναμίες μας, από τις πιο μικρές μέχρι τις πιο μεγάλες.
Όσο μεγαλύτερη αντίσταση έχουμε, εσωτερική ή εξωτερική, τόσο μεγαλύτερη δύναμη μπορούμε να αποκτήσουμε. Πρέπει να είμαστε επάγρυπνοι και να παρατηρούμε κάθε μικρή σκέψη και κάθε συναίσθημα που μας κάνει αδύναμους, μίζερους και επιθετικούς. Κι αν βρεθούμε σε μια άσχημη ψυχολογική κατάσταση ας ερευνήσουμε τις αιτίες και τις καταστάσεις που μας οδηγούν σε αυτές. Άλλες φορές θα επιτύχουμε και θα έχουμε δύναμη, κάποιες άλλες φορές θα παραμείνουμε βυθισμένοι στο σκοτάδι. Αλλά ας μάθουμε κάτι από όλες τις καταστάσεις. Ας μη σηκώνουμε τα χέρια ψηλά.
Ο εαυτός μας μπορεί να γίνει ο καλύτερος μας σύμμαχος ή ο χειρότερος μας εχθρός. Κάποτε είχα διαβάσει κάτι πολύ ενδιαφέρον που το συνειδητοποίησα στην πράξη λίγο καιρό μετά. Ο σκοπός μας στην αρχή είναι τεράστιος σαν μπαλόνι. Στη συνέχεια όμως, αν είμαστε έξυπνοι, θα πρέπει να τον κάνουμε μικρό να χωράει στην τσέπη μας και να τον παίρνουμε παντού. Ποιός ο λόγος, θα πρόσθετα, να ονειρευόμαστε πράγματα, αν δε δουλεύουμε για αυτά κάθε μέρα;
Ας επαναστατήσουμε λοιπόν εσωτερικά και εξωτερικά. Όσο μαθαίνουμε τον εαυτό μας και τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα, όση δηλαδή αυτογνωσία αποκτούμε τόση περισσότερη δύναμη θα νοιώσουμε. Μιλάω για πρακτικά πράγματα, που το μόνο που χρειάζονται είναι λίγο θέληση, υπομονή και αγάπη για ότι αποφασίσουμε να κάνουμε στη ζωή μας. Αν επιθυμούμε κάτι εξωτερικό ας παλέψουμε γι'αυτό. Αν επιθυμούμε κάτι εσωτερικό όπως γαλήνη κι αγάπη στη ζωή μας, μόνο ο εαυτός μας μπορεί να μας το προσφέρει, κανένας άλλος. Όλα είναι μέσα μας, φίλοι μου. Έχουμε τεράστια αποθέματα ενέργειας και την σπαταλάμε συνήθως αρνητικά.
Καλή δύναμη κι αγάπη σε ότι κι αν κάνετε!
